Μια βόλτα στη ΜΕΡΙΜΝΑ που μου άλλαξε τη ζωή

Έχω αναφέρει πολλές φορές την ΜΕΡΙΜΝΑ στα posts μου. Πόσο με βοήθησε, ποιο είναι το έργο της, που βρίσκεται κλπ. Δε ανέφερα ποτέ όμως πως έφτασα σε αυτήν. Τι ήταν αυτό που με οδήγησε ακριβώς σε αυτήν και πως ακριβώς με βοήθησε. Αποφάσισα, λοιπόν, να διηγηθώ την δική μου προσωπική εμπειρία με την απώλεια ενός αγαπημένου μου προσώπου σε μια πολύ δύσκολη ηλικία. Στην εφηβεία. Μεταξύ 14-15 χρονών. Σε εκείνη τη φάση που παλεύεις με νύχια και με δόντια να ανεξαρτητοποιηθείς από τους γονείς και να αρχίσεις να κάνεις πράγματα μόνος σου, που δεν γουστάρεις να δίνεις λογαριασμό για το τι κάνεις ή δεν κάνεις με τις παρέες σου, που αρχίζουν οι πρώτοι έρωτες και διαφορετικά όνειρα και φιλοδοξίες γεννιούνται κάθε μέρα. Και ξαφνικά μέσα σε όλο αυτό το χάος αυτής της περιόδου έρχεται ένας θάνατος. Ένας θάνατος ίσως του πιο σημαντικού ανθρώπου στη μέχρι τότε ζωή σου.

Όσοι με γνωρίζετε ξέρετε πολύ καλά για τι μιλάω. Ο λόγος που με έκανε να αναφέρω την προσωπική μου ιστορία είναι γιατί βλέπω ανθρώπους να βιώνουν μια απώλεια και να μην την επεξεργάζονται, όπως έκανα και εγώ άλλωστε. Προσπαθούν να την αφήσουν πίσω και να το παίξουν δυνατοί. Σαν να μην έγινε τίποτα. Και η αγαπημένη τους φράση; «η ζωή συνεχίζεται, δεν θα αφήσω να με λυγίσει. Πρέπει να φανώ δυνατός/ή». ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Τα ίδια ακριβώς έλεγα και εγώ. Για πολλά χρόνια. Περίπου 6 με 7. Καταπίεζα μέρα με τη μέρα αυτά που ένιωθα. Δεν χρησιμοποιούσα καν την λέξη πέθανε. Θυμάμαι έλεγα «αυτό που έγινε» ή «έφυγε». Έβλεπα συχνά όνειρα και το πρωί προσπαθούσα να τα ξεχάσω. Όταν μου ερχόταν σκέψεις προσπαθούσα με κάθε τρόπο να τις αποφύγω. Θυμάμαι είχα θυμώσει τόσο πολύ με τον θεό γιατί μου πήρε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπούσα πιο πολύ. Έκανα να πάω εκκλησία χρόνια. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα καν να μιλήσω γι αυτό. Κάθε χρόνος που περνούσε η καρδιά μου γέμιζε με συναισθήματα και δάκρυα. Πολλά δάκρυα. Ώσπου δεν γινόταν να παραμείνουν απλά στα μάτια και εκεί βρήκαν διέξοδο. Και έτρεχαν τόσο έντονα, με τόση γρήγορη ταχύτητα για λόγους ασήμαντους.

Θυμάμαι υπήρχε μια περίοδος που νεύριαζα με τα πάντα. Και έκλαιγα. Έκλαιγα τόσο δυνατά και τόσο έντονα. Νόμιζα ότι απλά αντιδρούσα στον λόγο που πυροδότησε το κλάμα αλλά έκανα λάθος. Ένα ποτήρι έπεφτε και εγώ έκλαιγα. Έβλεπα μια διαφήμιση στην τηλεόραση και τα μάτια μου βούρκωναν. Καθόμουν μπροστά στη θάλασσα και οι σκέψεις μου μεταμορφωνόντουσαν σε κλάσματα δευτερολέπτου σε δάκρυα. Εκεί όμως που κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν όταν ήμουν στην Αθήνα και έπρεπε να γυρίσω Θεσσαλονίκη. Ήμουν στο αεροδρόμιο. Μόλις μπήκα μέσα, εκεί στις πύλες που πρέπει να δείξεις το boarding pass συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει check-in, τα μάτια μου βούρκωσαν και κοίταξα τον υπεύθυνο λέγοντάς του «δεν έχω κάνει check-in, και πετάω σε μισή ώρα». Η απάντησή του; «και εγώ τι να κάνω; από εδώ πάντως δεν περνάς πήγαινε στις πληροφορίες». Έτρεχα πανικόβλητη και έκλαιγα. Έκλαιγα τόσο πολύ. Πήγα στις πληροφορίες και μου είπαν ότι θα πρέπει να πληρώσω 50 ευρώ. Ταυτόχρονα μιλούσα με τον τότε σύντροφό μου ο οποίος μου βρήκε εισιτήριο 10 ευρώ για την επόμενη μέρα. Μόλις μου το είπε εγώ άρχισα να φωνάζω και να κλαίω. Γιατί; για το εισιτήριο; αφού υπήρχε λύση. για το αεροπλάνο; δεν είχα κάποια υποχρέωση οπότε μπορούσα να επιστρέψω την επόμενη μέρα. Έκλεισα νευριασμένη το τηλέφωνο και πήγα στον κισέ να πληρώσω τα 50 ευρώ με τόσα δάκρυα. Σε όλη τη διαδρομή έκλαιγα. Πολύ. Πάρα πολύ. 

Όταν επέστρεψα σπίτι μου. Στη Θεσσαλονίκη. Κάθισα κάτω και σκέφτηκα γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί τόσο κλάμα, γιατί τόσα νεύρα. Οι σπουδές μου στην επιστήμη της Ψυχολογίας με βοήθησαν να καταλάβω ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Προσπαθούσα να σκεφτώ ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν ξεσπούσα σε κλάματα. Ήταν αυτή του αγαπημένου μου προσώπου. Όταν όμως το καταλάβαινα προσπαθούσα γρήγορα γρήγορα να την καταχωνιάσω κάπου. Να μην ξαναβγεί. Και μετά την ξεχνούσα. Γι αυτό και για πολύ καιρό δεν έκανα αυτή τη σύνδεση. Έφτασε όμως μια περίοδος που οι δυνάμεις μου τελείωσαν, η λειτουργικότητα μου πλέον δεν υπήρχε και η θετική μου διάθεση ανήκε στο παρελθόν. Τότε κάνοντας συνδέσεις, σκεπτόμενη διαλέξεις από το πανεπιστήμιο κλπ πήρα την απόφαση να πάω να ζητήσω βοήθεια. Γνώριζα ήδη το έργο της ΜΕΡΙΜΝΑ. Ήμουν μέσα στα ηλικιακά όρια και αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να πάω. Θυμάμαι στο πρώτο ραντεβού πήγα με τα πόδια. 25^ης Μαρτίου με Φράγκων. Όσοι γνωρίζετε από Θεσσαλονίκη, γνωρίζετε και την απόσταση. Είχα τόση αγωνία. Έφτασα. Μπήκα στον ανελκυστήρα και ανέβηκα στον 7^ο όροφο. Μόλις βγεις από την πόρτα του ανελκυστήρα, αριστερά βλέπεις μια μεγάλη καφέ πόρτα και από έξω την πινακίδα ΜΕΡΙΜΝΑ. Μια βαθιά ανάσα και πάτησα το κουμπί. Μπήκα μέσα και περίμενα. Ήρθε η ψυχολόγος. Μια γυναίκα πολύ ιδιαίτερη για μένα, καθώς η ίδια αποτέλεσε τον λόγο που αποφάσισα να σπουδάσω στον συγκεκριμένο κλάδο της ψυχολογίας. Ψυχολογία Υγείας. (στο τρίτο έτος σπουδών είχε έρθει σαν ομιλήτρια στο μάθημα ψυχολογία υγείας. Όταν ξεκίνησε να μιλάει ένιωθα πως ότι περιέγραφε τα έλεγε για μένα και την εμπειρία μου. Αυτό ήταν. Είχα αποφασίσει πλέον τι ήθελα να κάνω σε όλη μου τη ζωή. Και αυτός ο άνθρωπος μου άνοιξε το δρόμο).

Περάσαμε μέσα στο γραφείο της και ξεκίνησα να της λέω την ιστορία μου. Πως ένιωθα, τι πίστευα, τι ήθελα. Κάναμε κάποιες συναντήσεις για κάποιο διάστημα. Συνάντηση με τη συνάντηση ένιωθα όλο και καλύτερα. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να νιώθεις καλύτερα και όχι τελείως καλά. Δεν ξέρω αν μπορούμε ποτέ να νιώθουμε τελείως καλά με τη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα συμβαίνουν χωρίς να τα επιλέγουμε. Το ζητούμενο είναι να μπορούμε να τα διαχειριστούμε και συγκρίνοντας τις αντιδράσεις μας, τον πόνο μας, τα συναισθήματά μας τον πρώτο καιρό που συνέβη ο θάνατος με αυτές μετά από λίγο καιρό να συμπεραίνουμε ότι δεν είναι στον ίδιο βαθμό. Έχουμε δουλέψει, τις έχουμε αγκαλιάσει και τις έχουμε ενσωματώσει στη ζωή μας με τρόπο που δεν παρεμποδίζουν την λειτουργικότητά μας και τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Αυτό δούλεψα στη ΜΕΡΙΜΝΑ όσον καιρό πήγαινα. Απέδωσα νόημα στην έννοια του θανάτου, ήρθα αντιμέτωπη με τα συναισθήματα που τόσο καιρό καταπίεζα, έμαθα να χρησιμοποιώ στο λεξιλόγιο μου πλέον τις λέξεις «θάνατος» και «πέθανε».

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος, έχει πολλά βράχια και στροφές που πολλές φορές σε κάνουν να σκέφτεσαι «μήπως πριν ήμουν καλύτερα?». Με θέληση, υπομονή και επιμονή όμως θα δεις ότι όλη αυτή η δύσκολη διαδρομή στο τέλος θα σε ανταμείψει.

Ένα επιπλέον, πολύ σημαντικό που προσφέρει η ΜΕΡΙΜΝΑ στις μέρες μας είναι ότι όλες μου οι συναντήσεις ήταν δωρεάν. Ούτε ένα ευρώ. Τίποτα. Πόσο σημαντικό αυτό για ανθρώπους που στις μέρες μας χρειάζονται τόσο πολύ αυτό ο είδος βοήθειας, το πορτοφόλι τους όμως έχει άλλη άποψη.

Σε ευχαριστώ ΜΕΡΙΜΝΑ για όλα <3

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείς να επισκεφτείς την Ιστοσελίδα: https://merimna.org.gr/

Ή την σελίδα στο Facebook: https://www.facebook.com/SymbouleutikoKentroMerimnaThessalonike/