Για σένα που πέρασες (και) φέτος τις γιορτές μακριά από το αγαπημένο σου πρόσωπο

Πέρασαν πολλά Χριστούγεννα και γιορτές… πολλά… κάθε χρόνο όμως αυτές οι μέρες μοιάζουν σαν να είναι οι πρώτες… εκείνος ο πρώτος χρόνος και οι πρώτες γιορτές που ήταν τελείως διαφορετικές από την προηγούμενη χρονιά… μια καρέκλα άδεια στο τραπέζι… ένα σερβίτσιο λιγότερο και μια ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από τόσα πολλά συναισθήματα που νιώθεις πως πνίγεσαι, όπως όταν σε πετάνε οι φίλοι σου στη θάλασσα χωρίς να ξέρεις κολύμπι. Όλα τα συναισθήματα ξεχύνονται όπως μια λιωμένη καραμέλα, παντού, allover the place… και δεν φεύγουν εύκολα, μένουν εκεί, κολλημένα. Μνήμες, εικόνες, λόγια, σκέψεις, διάλογοι που ειπώθηκαν και δεν ειπώθηκαν, συγγνώμες που δεν ακούστηκαν ποτέ, αγκαλιές που δεν δόθηκαν ποτέ, σ αγαπώ που δεν εκφράστηκαν έρχονται όλα και τρυπώνουν στο μυαλό όπως ο αέρας καταφέρνει να περάσει μέσα από ένα παλιό μισοσπασμένο παράθυρο…

Νιώθεις να βιώνεις όλα τα στάδια του πένθους μαζί, ΟΛΑ, ταυτόχρονα… άρνηση, θυμό, θλίψη, διαπραγμάτευση και τέλος αποδοχή…. Αρνείσαι να δεχτείς ότι δεν θα περάσεις αυτές τις γιορτές μαζί με το πρόσωπο που σήμαινε τόσα πολλά για σένα… αρνείσαι να πιστέψεις πως ποτέ ξανά δεν θα περάσεις γιορτές, κι όχι μόνο, μαζί του. Θυμώνεις και ένα ΓΙΑΤΙ, ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ βγαίνει αβίαστα, αυθόρμητα από μέσα σου, ένα ξέσπασμα και ένας θυμός που όμοια του δεν έχεις ξαναβιώσει… και μετά έρχεται η θλίψη. Όλες οι εικόνες και οι σκέψεις μετατρέπονται σε δάκρυα που διασχίζουν το πρόσωπό σου με τόση άνεση λες και άνοιξες κάποια βρύση. Αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι και δεν ΘΑ είναι το ίδιο. Όλα θα αλλάξουν, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Τα βράδια κάποιες φορές μοιάζουν ατελείωτα λες και το ρολόι σταμάτησε να δουλεύει. Σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις μήπως και αλλάξεις την κατάσταση, τι μπορεί να γίνει ή τι ΘΑ μπορούσε να γίνει. Σκέφτεσαι να κάνεις ακόμη και συμφωνίες με το Θέο, πλάθεις ιστορίες στο μυαλό σου ξεχνώντας ή παραβλέποντας, καλύτερα, την πραγματικότητα. Και το πρωί έρχεται, έστω και αν φαίνεται να αργεί τελικά εμφανίζεται και τελικά βλέπεις πως αυτό που συμβαίνει, αυτό που νιώθεις, αυτό που σκέφτεσαι είναι αληθινό. Κοιτάζεσαι στο καθρέπτη και λες «η ζωή συνεχίζεται». Ξέρεις όμως ότι δεν θα είναι η ίδια ζωή. Πάντα κάτι θα λείπει. Είναι η στιγμή που η ζωή σου χωρίζεται στο πριν και το μετά το θάνατο του αγαπημένου σου προσώπου.

Σε εσένα που έχεις χάσει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και αυτές οι γιορτές έρχονται να κάνουν αυτήν την απώλεια ακόμη πιο έντονη, θέλω να πω πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός/ή, δεν χρειάζεται στο όνομα «η ζωή συνεχίζεται» να παραβλέπεις τις ανάγκες σου και τα συναισθήματά σου. Βίωσε την απώλεια, μπες μέσα σε αυτή και δες τι κρύβει. Πάρε το χρόνο που νιώθεις ότι χρειάζεσαι. Βρες τρόπους να διατηρήσεις την μνήμη του αγαπημένου σου προσώπου. Εσύ ξέρεις καλύτερα τον τρόπο. Μπορεί για κάποιον να είναι βοηθητικό να πηγαίνει και να ανάβει ένα κεράκι στο μνήμα, μπορεί για κάποιον άλλον όμως όχι. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο για να θρηνεί. Βρες αυτό που σε διευκολύνει περισσότερο. Κράτησε ημερολόγιο. Δημιούργησε ένα κουτί και βάλε μέσα τα δικά σου αγαπημένα αντικείμενα του αγαπημένου σου προσώπου. Γράψε γράμματα. Στο πένθος το φυσιολογικό είναι να μπαινοβγαίνουμε στο θρήνο μας. Τι θα πει αυτό; δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια θλιμμένοι (εντός θρήνου), χρειαζόμαστε διαλείμματα (εκτός θρήνου). Γι’ αυτό δεν είναι παράξενο την μια ημέρα να αισθανόμαστε έντονη θλίψη, θυμό, λύπη ενώ την άλλη μέρα να νιώθουμε καλύτερα, πιο παραγωγικοί και αισιόδοξοι. Ο οργανισμός μας δεν μπορεί να αντέξει μόνο τη μια κατάσταση είτε αυτή είναι η θλίψη είτε η αισιοδοξία και η δύναμη. Είναι υγιές να μπαινοβγαίνεις στο θρήνο σου!

Μην ξεχνάς ότι η διεργασία του θρήνου είναι σαν το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Μοναδική και διαφορετική για κάθε άνθρωπο.