Απώλεια εργασίας | Μια παραγκωνισμένη μορφή απώλειας

Αν πας λίγο πίσω στο χρόνο, το άγχος της εργασίας δεν ήταν τόσο έντονο. Ήξερες ότι θα ακολουθήσεις αυτό που έκαναν οι γονείς σου ή ήξερες ότι θα πας σε εκείνο το εργοστάσιο και θα δουλέψεις. Κάπως έτσι πήγαινε. Η οικογενειακή επιχείριση θα πήγαινε σε εσένα. Δεν είχες να σκεφτείς πολλά για τη δουλειά. Ήξερες κατά κάποιο τρόπο τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου (τις περισσότερες φορές). Ήξερες ποιος είσαι. Μετά όμως; έρχεται η βιομηχανική επανάσταση. Εμφανίζονται μεγάλες επιχειρίσεις. Τεράστιοι οργανισμοί με ακόμη πιο τεράστια γραφειοκρατία. Υπάρχουν επιλογές στην εργασία. Δεν είναι πλέον προκαθορισμένη και περιορισμένη. Ο κάθε ένας μπορεί να διαλέξει μεταξύ διαφόρων επιλογών με τι θέλει να ασχοληθεί στο μέλλον. Μεγάλη αλλάγη στο χώρο της εργασίας. Αλλαγή που μεταφέρει την «ασφάλεια της εργασίας» στο παρελθόν. Πλέον, βλέπουμε καινούργια φαινόμενα: απολύσεις, μειώσεις προσωπικού, συγχωνεύσεις, αναδιαρθρώσεις.

#ήξερεςότι: ο μέσο Αμερικανός θα αλλάξει καριέρα τουλάχιστον 3 φορές στη ζωή του.

Κάποιες φορές είμαστε εμείς που επιλέγουμε την αλλαγή. Θέλουμε κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι θα είναι εύκολο. Ο χρόνος μετάβασης θα μας αποπροσανατολίσει. Γιατί; γιατί ξαφικά πρέπει να εγκαταλείψουμε όλα όσα είχαμε συνηθήσει να κάνουμε μέχρι τώρα, μέχρι σήμερα και ξαφνικά να προσαρμοστούμε σε νέες καταστάσεις και δεδομένα.

Τι γίνεται, όμως, όταν η απώλεια έρχεται ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις;

Η απώλεια εργασίας δεν έρχεται μόνο όταν εμείς θα αποφασίσουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν μας ταιριάζει. Ένας τραυματισμός την ώρα που δουλεύουμε, μια απόλυση ή η αναγκαστική συνταξιοδότηση είναι μερικά παραδείγματα απροσδόκητων απωλειών. Εκεί δεν επιλέγεις εσύ. Και εκεί είναι που μπορεί να νιώσεις προδοσία, κοροιδία και ματαίωση.

Σημασία εργασίας

Η απώλεια εργασίας συχνά παραγκωνίζεται και παραβλέπεται. Ξέρεις στην δουλειά μας αφιερώνουμε 8 ή και περισσότερες ώρες. Αν το σκεφτείς στη δουλειά μας αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο από οτιδήποτε άλλο κάνουμε κατά το διάστημα που είμαστε ξύπνιοι. Πολλές φορές ταυτιζόμαστε με τη δουλειά μας. Όταν γνωριζόμαστε πρώτη φορά με κάποιον άλλον άνθρωπο μια βασική ερώτηση που κάνουμε είναι «τι δουλειά κάνεις;». Είναι από τις πρώτες και βασικές πληροφορίες που αναφέρουμε γιατί ορίζει πολλά από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Η εργασία μας, μας προσφέρει μια κατεύθυνση και ένα σκοπό. Μέσα από την εργασία μας η αυτό-πεποίθηση και η αυτό-εκτίμησή μας αυξάνεται σημαντικά. Μπορούμε και κερδίζουμε χρήματα, συντηρούμε τον εαυτό μας και την οικογενειά μας, αναγνωρίζεται η αξία μας.

Επίσης, η εργασία μας προσφέρει μια δομή και οργάνωση στη ζωή μας. Μας βοηθά να αλληλοεπιδρούμε με τους άλλους, να μεγιστοποιούμε τα προσόντα μας. Ξεκινά από το παρελθόν με αυτά που έχουμε καταφέρει, ερχεται στο παρόν με αυτά που κάνουμε και συνεχίζει στο μέλλον με αυτά που προσπαθούμε να πετύχουμε. Όταν λοιπόν, η εργασία μας χάνεται είναι σαν να καταρρέουν τα θεμέλια της ταυτότητάς μας. Η ζωή μας ολόκληρη.

Απώλεια εργασίας και θρήνος

Η απώλεια της εργασίας αποτελεί μια μορφή απώλειας που δεν αναγνωρίζεται συχνά από την κοινωνία, ενώ εγείρει γνώριμες διεργασίες θρήνου. Συχνά, μια απόλυση μπορεί να πυροδοτεί θυμό ή/και κυνική διάθεση, ιδιαίτερα εάν η απόφαση θεωρείται άδικη. Η οικογένεια και τα στενά πρόσωπα μπορεί τα πληρώσουν τα σπασμένα. Μπορεί το άτομο να βιώνει υπόγεια και ισχυρά συναισθήματα που αν δεν αντιμετωπιστούν, και σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες που προκύπτουν, μπορούν να επιβαρύνουν σημαντικά τις προσωπικές σχέσεις.

#ήξερεςότι: η πρόσφατη ανεργία σχετίζεται με υψηλότερο ποσοστό διαζυγίων και κακοποίηση συζύγων.

Ακόμη, ωστόσο, και όταν η απόλυση είναι δικαιολογημένη το άτομο δεν νιώθει καλύτερα. Συνήθως, τείνει να κατακρίνει και να κατηγορεί τον εαυτό του ότι αυτό προκάλεσε την απόλυση, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συναισθήματα ντροπής και αμηχανίας. Και έρχεται και το στίγμα της ανεργίας, το οποίο αυξάνεται ανάλογα με το χρονικό διάστημα που το άτομο μένει χωρίς δουλειά. Μπορούμε να κατανοήσουμε πως η απώλεια εργασίας επιφέρει διάχυτες επιπτώσεις.

Μπορεί να οδηγήσει σε:

-        Μειωμένη αίσθηση αξίας

-        Μειωμένη αυτό-εκτίμηση

-        Αυξημένα επίπεδα κατάθλιψης

-        Αυξημένα επίπεδα διαπροσωπικής βίας

-        Αυξημένα επίπεδα άγχους

-        Αυξημένα επίπεδα θυμού

-        Αυτοκτονικό ιδεασμό (σε ακραίες περιπτώσεις)

#ήξερεςότι: οι άνεργοι άνδρες άνω των 60 ετών διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας από οποιαδήποτε άλλη ομάδα πληθυσμού.

Τι είναι αυτό που κάνει την απώλεια εργασίας τόσο δύσκολη;

Η απώλεια εργασίας είναι αρκετά δύσκολη και δυσβάχταση καθώς μας φέρνει αντιμέτωπους με αλληλοσυγκρουόμενες απαιτήσεις. Αποτελεί μια μορφή απώλειας που απαιτεί τη διεργασία θρήνου, παρά το γεγονός ότι παραβλέπεται η σημασία της. Το άτομο χρειάζεται χρόνο για να μπορεί να ανταπεξέλθει στα μη κατανοητά και διάχυτα συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια. Η ιδιαιτερότητα που υπάρχει στη συγκεκριμένη μορφή απώλειας είναι ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη «τελετουργία» η οποία μπορεί να παρέχει μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή θρήνου και προσαρμογής.

Αντιθέτως, οι προσδοκίες της κοινωνίας κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο κοινωνικός περίγυρος περιμένει από το άτομο να παραμείνει αδιάκοπα κινητοποιημένο και να συνεχίσει την αναζήτηση άλλης εργασίας τη στιγμή που το ίδιο το άτομο νιώθει αποθαρρυμένο, βιώνει έντονες αμφιβολίες για τις ικανότητές του αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Πέραν, όμως, των εσωτερικών συγκρούσεων έχει να αντιμετωπίσει και άλλες δευτερογενείς επιπλοκές όπως:

-        Οικομική απώλεια – έλλειψη μισθού

-        Αλλαγές στη δυναμική της οικογένειας – αυτό πολλές φορές οδηγεί το άτομο στη θλίψη καθώς νιώθει πως έχει χάσει πλέον το κύρος και την αξία του ανθρώπου που μέχρι τώρας στήριζε οικονομικά

Είναι πολύ σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο που έχει χάσει τη δουλειά του, ως έναν άνθρωπο που θρηνεί. Όπως ο θάνατος, η απώλεια μιας ερωτικής σχέσης έτσι και η απώλεια εργασίας απαιτεί χρόνο για να μπορέσει να ενσωματωθεί στη ζωή του ατόμου. Το άτομο που έχασε την εργασία του έχει την ανάγκη να θρηνήσει γι’ αυτό που αφιερώνε τον περισσότερο χρόνο της ημέρας του. Ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπο με μια εντελώς καινούργια και ξένη πραγματικότητα. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει σε κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Τώρα καλείται να ζει με άλλο τρόπο. Δεν είναι εύκολο. Ας το αφήσουμε να θρηνήσει. Να δώσει χρόνο στον εαυτό σου, να αναδιοργανωθεί και να προετοιμαστεί για το επόμενο βήμα τη στιγμή που το ίδιο νιώθει έτοιμο. Δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε. Η ανάγκες και προτεραιότητες για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικές και μοναδικές. Ας δώσουμε χώρο στον θρήνο, για να μπορέσουμε μετά να σηκωθούμε και συνεχίσουμε δυναμικά.

Σε ευχαριστώ πολύ που διάβασες το άρθρο μου… δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο <3

Σε φιλώ,

Πηνελόπη