'Τι θα πεις ο κόσμος...'

Τι θα πει ο κόσμος…

Μεγαλώνεις και ζεις με αυτή την φράση… επεξεργάζεσαι δυο, πέντε, δέκα, εκατό φορές αυτό που η καρδιά σου φωνάζει, γιατί σκέφτεσαι αν ο κόσμος συμφωνεί. Τι θα πει; θα το εγκρίνει αυτό που θες να κάνεις; κι αν όχι; τότε τι γίνεται; Ζεις με το φόβο μήπως κάποιος σχολιάσει. Κάποιες φορές η ζωή σου μπορεί να μείνει στάσιμη γιατί η «γειτόνισσα» είναι αυτή που την καθορίζει τελικά.

Καταλήγεις να ζεις τη ζωή που ο κόσμος θέλει. Και πάλι εκεί, όμως, κάτι θα πει. Και αναρωτιέσαι: τελικά τι κάνω; κάνω αυτό που σκέφτομαι ότι ο κόσμος θα δεχτεί και πάλι αυτός ο ίδιος κόσμος το σχολιάζει… κάνω αυτό που ξέρω ότι ο κόσμος θα απορρίψει, και πάλι αυτός το σχολιάζει… βέβαια είναι αναμενόμενο σε αυτή την περίπτωση. Και η ερώτηση είναι… ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Με τι είναι ευχαριστημένος αυτός ο κόσμος; και εκεί θα σε ρωτήσω… μήπως κι εσύ κάποια στιγμή ήσουν «αυτός ο κόσμος»; Που σχολίαζε… που μιλούσε χωρίς να μπει στη θέση του άλλου… που έβλεπε τη ζωή με διαφορετικά γυαλιά… που ποτέ δεν φόρεσε τα γυαλιά ενός άλλου ανθρώπου για να δει έτσι από περιέργεια πως φαίνεται άραγε ο κόσμος από διαφορετική ματιά;

Αυτός ο κόσμος είμαστε εμείς. Ο κόσμος αυτός αποτελείται από ανθρώπους. Είσαι κι εσύ μέσα σε αυτόν. Και όσο δεν μπαίνεις λίγο στη θέση του άλλου, δεν απελευθερώνεις το μυαλό σου και τη σκέψη σου, συντηρείς αυτή τη φράση «τι θα πει ο κόσμος…». Αν ασχοληθείς έστω και λίγο με τον εαυτό σου, με τα δικά σου λάθη και σωστά, με τα δικά σου ηθικά και ανήθικα, με τα δικά σου θέλω και πιστεύω θα δεις ότι τελικά το τι θα πεις ο κόσμος είναι μια μπούρδα και μισή. Ζεις χωρίς τις αναμνήσεις του θανάτου. Σαν να μη θυμάσαι καθόλου ότι μια μέρα θα πεθάνεις. Δεν το σκέφτεσαι αυτό και πας σύμφωνα με το τι λένε οι άλλοι. Με το τι θα συμφωνήσουν ή όχι. Σαν να μην έχεις δικιά σου προσωπικότητα. Τα λόγια των άλλων καθορίζουν τη ζωή σου, τον άνθρωπο που θα αγαπήσεις, τα ταξίδια που θα πας, τη μέρα και την ώρα που θα βγεις…δεν σκέφτεσαι ότι δεν έχουμε άπειρο χρόνο ζωής. Ζεις σαν να τον έχεις. Κι όμως όχι. Δεν τον έχεις. Παρόλα όταν φτάνει η στιγμή να πάρεις μια απόφαση κάποιος από τους ανθρώπους γύρω σου ή ακόμη κι ο ίδιος σου ο εαυτός θα πει «χμ…  ο κόσμος τι θα πει;»

γιατί άμα γυρίσεις αργά και σε δουν, ο κόσμος τι θα πει;

γιατί άμα αγαπήσεις έναν άνθρωπο που δεν είναι έλληνας, ο κόσμος τι θα πει;

γιατί άμα δεν σπουδάσεις ιατρική ή νομική, ο κόσμος τι θα πει;

γιατί άμα δεν κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρεις κι αγαπάς, ο κόσμος τι θα πει;

Να σου πω κι εγώ όμως κάτι. ΜΗ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. Γιατί δεν αξίζει να σε νοιάζει ο κόσμος. Ο κόσμος ο πολύς. Που πάντα έχει κάτι να πει, να σχολιάσει, να κρίνει λες και κάποιος τον έχει υποχρεώσει κι αν δεν το κάνει αυτό το σχόλιο, κάτι κακό θα του συμβεί. Έτσι μάθαμε. Δυστυχώς. Ακόμη και σήμερα. Στο τι θα πει ο κόσμος. Αυτός ο κόσμος που κάθε μέρα με τον τρόπο του εισβάλει βίαια στις ζωές μας.

Ξέρεις κάτι όμως; φταίμε κι εμείς. Γιατί τον επιτρέπουμε να το κάνει. Δεν βάζουμε όρια. Δεν λέμε φτάνει. δεν ξεκαθαρίζουμε. Αντί αυτών, τον σκεφτόμαστε πολύ. Μπαίνει κριτήριο στις επιλογές που θα καθορίσουν την εξέλιξη του εαυτού μας.

Να θυμάσαι πως ο χρόνος μας δεν είναι ατελειώτος. Ο κόσμος πάντα κάτι θα βρει να πει. Είτε είσαι ο καλύτερος στη δουλειά σου είτε ο χειρότερος. Άλλωστε ποιος ορίζει τι είναι καλό και τι όχι; τι είναι σωστό και τι λάθος; κανείς. Αυτό που είναι ωφέλιμο για εσένα μπορεί να είναι βλαβερό για εμένα και το αντίστροφο. Και αυτό συμβαίνει γιατί όλοι μας είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Μοναδικοί, ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί. Και αυτό είναι το μαγικό. Αν όλοι ήμασταν ίδιοι θα βαριόμασταν. Βγάλε από την ζωή σου αυτούς που θέλουν να είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους και βάλε αυτούς που θέλουν να είναι ξεχωριστοί, γιατί αυτοί θα σου δείξουν καινούργιους τρόπους να εξελίξεις τον εαυτό σου. Γιατί το διαφορετικό σε εξελίσει, σε κάνει να αμφισβητείς τις σκέψεις και τις ιδέες σου, σε κάνει να νιώθεις θαυμασμό, έκπληξη, απορία, περιέργεια, αγωνία. Και αυτό σημαίνει ότι ζεις γιατί αισθάνεσαι. Κανένας νεκρός οργανισμός δεν μπορεί να αισθανθεί. Αισθανόμαστε μόνο όταν ζούμε. Γι αυτό άσε τον κόσμο να λέει.

Δεν χρειάζεσαι ανθρώπους που θα εγκρίνουν αυτό που κάνεις.

Χρειάζεσαι ανθρώπους που θα θαυμάζουν το θάρρος και την τόλμη σου για ό,τι κάνεις, ακόμη κι αν αυτοί δεν συμφωνούν.

Χρειάζεσαι ανθρώπους που θα σε προτρέπουν να κάνεις το διαφορετικό κι αν φας τα μούτρα σου γιατί αυτοί θα είναι εκεί να σε αγκαλιάσουν και να σου πουν μπράβο που προσπάθησες.

Χρειάζεσαι ανθρώπους ανοιχτόμυαλους.

Χρειάζεσαι ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο όχι μόνο μέσα από τα δικά τους γυαλιά. Ανθρώπους που τους αρέσει να δανείζονται τα γυαλιά των άλλων και να εξερευνούν τον κόσμο με αυτά.

Για να τους βρεις αυτούς τους ανθρώπους όμως, πρέπει κι εσύ να γίνεις ένας από αυτούς και να φύγεις από τον «κόσμο».

Σε ευχαριστώ πολύ που διάβασες το άρθρο μου!

Δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο <3

Σε φιλώ,

Πηνελόπη Μελίδου

MSc Ψυχολόγος Υγείας