Ο κήπος με τα λουλούδια

Οι άνθρωποι είναι σαν ένας μεγάλος κήπος γεμάτος από λουλούδια κάθε είδους.
Μέσα σε αυτόν τον κήπο θα βρεις λουλούδια πανέμορφα, που μοσχοβολούν και σε μαγνητίζουν. Θέλεις να μείνεις κοντά τους, να τα θαυμάζεις και να γεμίζεις από την ευωδία τους.

Υπάρχουν όμως και λουλούδια που, αν και εξωτερικά όμορφα, όταν τα πλησιάσεις αποπνέουν μια δυσάρεστη μυρωδιά. Η παρουσία τους σε κουράζει, σου προκαλεί ναυτία, ζάλη, αδιαθεσία.

Άλλα πάλι, δεν ξεχωρίζουν με την εμφάνισή τους. Ίσως να τα προσπερνούσες. Κι όμως, καθώς τα πλησιάζεις, σε εκπλήσσουν με ένα υπέροχο άρωμα. Δίπλα τους νιώθεις απρόσμενα όμορφα, γαλήνια, ανάλαφρα.

Υπάρχουν λουλούδια με μεγάλα, ορατά αγκάθια — σαν να σε προειδοποιούν: «Πρόσεξε! Αν πλησιάσεις πολύ, μπορεί να πληγωθείς.» Και υπάρχουν κι εκείνα με μικροσκοπικά, σχεδόν αόρατα αγκάθια, που κόβουν βαθιά όταν βρεθείς πολύ κοντά τους, χωρίς να το καταλάβεις καν.

Όλα αυτά τα λουλούδια ζουν στον ίδιο κήπο. Εκεί φύτρωσαν. Δεν μπορούμε να τα ξεριζώσουμε. Δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν γνωρίζουν αν πληγώνουν ή αν ευωδιάζουν. Έτσι είναι η φύση τους.

Εμείς, όμως, έχουμε επιλογή.
Αν βρεθούμε κοντά σε λουλούδια που μας βλάπτουν ή μας πονάνε, χρειάζεται να σκεφτούμε: θέλουμε πραγματικά να μείνουμε σε αυτό το σημείο του κήπου; Δεν είναι δική τους ευθύνη. Είναι δική μας.

Κάποιες φορές δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε εντελώς. Όμως μπορούμε να κάνουμε μικρές αποδράσεις – να περιηγηθούμε σε γωνιές με όμορφα αρώματα, να γεμίσουμε από ευχάριστες εμπειρίες για να μπορούμε να αντέξουμε τις δύσκολες.

Άλλες φορές, όμως, χρειάζεται να φύγουμε οριστικά. Να αλλάξουμε θέση στον κήπο και να βρούμε ένα μέρος όπου θα μπορούμε να ανθίσουμε κι εμείς.

Είναι στο χέρι μας σε ποιο σημείο του κήπου θα σταθούμε. Δεν είναι δουλειά των λουλουδιών.