Η σχέση σαν αυτοκίνητο

Η σχέση μοιάζει με ένα αυτοκίνητο που αποτελείται από δύο μέρη. Ο ένας σύντροφος είναι υπεύθυνος για το μπροστινό μέρος: τη μηχανή, το τιμόνι και τα δύο μπροστινά λάστιχα. Ο άλλος είναι υπεύθυνος για το πίσω μέρος: το ρεζερβουάρ και τα δύο πίσω λάστιχα. Κάθε σύντροφος έχει την ευθύνη για τη δική του πλευρά. Δεν μπορεί να επισκευάσει ή να φροντίσει τη μεριά του άλλου, όσο και αν το θέλει.

Ας υποθέσουμε ότι ένας από τους δύο συντρόφους φροντίζει επιμελώς τη δική του πλευρά, ενώ ο άλλος την παραμελεί. Το αποτέλεσμα; Το αυτοκίνητο δεν μπορεί να κινηθεί. Μένει ακινητοποιημένο. Δεν προχωρά, δεν εξυπηρετεί, και το ταξίδι γίνεται αδύνατο. Οι σύντροφοι απογοητεύονται, νιώθουν παγιδευμένοι. Προσπαθούν να διορθώσουν το μέρος του άλλου, όμως δεν μπορούν. Δεν είναι στο χέρι τους. Κι αν ο σύντροφος που παραμελεί τη δική του πλευρά δηλώσει ότι δεν βλέπει πρόβλημα ή ότι δεν τον ενοχλεί η ακινησία; Τι γίνεται τότε;

Εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα: Θα παραμείνω σε ένα αυτοκίνητο που δεν με πάει πουθενά;

Μήπως αξίζει να αναλογιστώ πόσο με επηρεάζει το σταμάτημα κάθε λίγο, τα προβλήματα στη διαδρομή, οι συνεχείς καθυστερήσεις; Το σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να φτιάξω τη μεριά του άλλου. Δεν είναι στο χέρι μου να αλλάξω τη στάση του, ούτε να τον πείσω να επισκευάσει κάτι που δεν βλέπει ως πρόβλημα.

Είναι, όμως, στο χέρι μου να αποφασίσω τι θέλω να κάνω εγώ. Να επιλέξω αν θα συνεχίσω σε αυτό το αυτοκίνητο ή αν θα ψάξω για ένα διαφορετικό μέσο μεταφοράς, ένα μέσο που θα με πάει εκεί που θέλω, χωρίς σταματήματα και δυσκολίες.