Η ομπρέλα, η βροχή και το αδιάβροχο

Κάποιες φορές —ίσως και πολλές— νιώθουμε ανήμποροι απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σαν να είμαστε αβοήθητοι και μόνοι. Σαν να μην μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Περιμένουμε παθητικά μια εξωτερική δύναμη να έρθει και να φέρει την αλλαγή.

Αλλά… η αλλαγή έρχεται απ’ έξω ή από μέσα μας;

Ακόμη κι όταν οι συνθήκες δεν βοηθούν, έχουμε άραγε κάποια επιλογή; Κάτι που μπορούμε να κάνουμε;

Όταν συνομιλώ με ανθρώπους και τους ακούω να μου λένε:
«Μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου»,
πάντα μου έρχεται στο μυαλό μια απλή ιστορία.
Η ιστορία με την ομπρέλα, τη βροχή και το αδιάβροχο.

Ας υποθέσουμε ότι εδώ και μέρες βρέχει ασταμάτητα. Ο καιρός είναι μουντός, σκοτεινός, και η διάθεση μας πέφτει. Όλα δυσκολεύουν. Είναι αλήθεια — δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον καιρό. Δεν είναι στο χέρι μας το πότε θα βγει ο ήλιος.

Μπορούμε, φυσικά, να περιμένουμε. Να μένουμε μέσα, παθητικά, λέγοντας πως φταίει ο καιρός:
«Φταίει ο καιρός που δεν βγαίνω έξω. Φταίει που δεν κάνω τις δουλειές μου, που δεν ταξιδεύω, που δεν ζω».

Μπορούμε, όμως, και κάτι άλλο.
Μπορούμε να πάρουμε μια ομπρέλα.
Να φορέσουμε ένα αδιάβροχο.
Μπορεί να χρειαστεί χρόνος για να τα βρούμε, κόπος, ίσως και κάποιο κόστος.
Αλλά μπορούμε να βγούμε. Να συνεχίσουμε — ίσως όχι όπως θα θέλαμε, όχι όπως τα είχαμε φανταστεί,
αλλά κάπως.

Μπορεί η διαδρομή να μην είναι ιδανική. Αλλά θα είναι κίνηση.
Θα έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε, μέσα στις δεδομένες συνθήκες.
Και αυτό έχει τεράστια αξία.

Γιατί, τελικά, δεν μπορούμε πάντα να αλλάξουμε τον καιρό.
Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που περπατάμε μέσα στη βροχή.

Και μέχρι να βγει ο ήλιος, μπορούμε να κάνουμε αυτές τις βροχερές μέρες
λιγότερο βαριές.
Πιο υποφερτές.
Ίσως ακόμα και λίγο πιο όμορφες —
με τις δικές μας επιλογές
και τη δική μας συμβολή.